Gebrek aan verdieping doet 'Over de grens' de das om

Echo was eens het populaire meisje dat allerlei feestjes met haar vriendinnen afging en een hunk als vriendje had. Maar dit zorgeloze leventje verandert drastisch op een avond die ze zichzelf niet meer kan herinneren. Wat is er gebeurd tijdens die afschuwelijke nacht? Noah is het type jongen waar alle vaders van een dochter schrik voor hebben. Hij vergrijpt zich regelmatig aan de drank en drugs, trekt van pleeggezin naar pleeggezin en kent geen liefde, alleen maar lust. Maar tegenpolen trekken elkaar aan, en Echo overschrijdt een hele hoop grenzen voor een jongen die o zo fout is, maar haar o zo goed begrijpt.  

Over de grens is het eerste deel van een Young Adult-reeks, geschreven door Katie McGarry. Bekend staat deze auteur om de serieuze problemen die ze behandelt in haar boeken. En dan vooral die waarmee tieners vaak worstelen. Drugs, een gevaarlijke liefde en trouw zijn aan jezelf zijn de onderwerpen die we terugzien in dit boek.  

Wat meteen duidelijk wordt, is de unieke schrijfstijl in dit boek. De schrijfster kiest voor een ietwat donkere humor, en sarcasme is er in overvloed. Dat, in combinatie met het brutale en jonge taalgebruik, zorgt voor een frisse wind in het Young Adult-genre. Woorden als ‘lekker stuk’, ‘bimbo’, ‘loco’ en scheldwoorden die niet genoemd mogen worden, vliegen je om de oren. Schokkend? Ja. Maar ook vermakelijk.  

Iets minder vermakelijk is de setting van het verhaal. Je bevindt je als lezer in een cliché high school-wereldje. Oppervlakkige en gemene meiden die je het leven zuur maken, basketbalspelers met wasbordjes die je het bed in willen krijgen en een groepje outsiders dat zich vergrijpt aan drugs. Het schoolbal maakt dit plaatje compleet. Een andere setting krijg je buiten een paar oppervlakkig beschreven locaties niet. Jammer.  

Helaas blijft het niet bij een oppervlakkige setting alleen. Ook de verdieping in de karakters blijft uit. Noah en Echo mag je dan redelijk kennen als lezer, de rest van de personages zijn slechts schimmen die af en toe de levens van het tweetal kruisen. De vader van Echo speelt een prominente rol in het verhaal, maar wie hij nou eigenlijk is? Geen flauw idee. Datzelfde geldt voor de vrienden en broertjes van Noah en het overgrote deel van Echo’s vriendinnen. Het zijn net marionettenpoppen die een toneelstukje opvoeren. Leeg.  

Het boek lijkt gered te worden door een prachtige boodschap die schuilgaat achter de vele woorden. Alleen jij kunt jezelf gelukkig maken. Je moet niet leven voor anderen om het ze naar hun zin te maken. Je leeft voor jezelf, en daar moet je trouw aan blijven, no matter what. Dit laten Noah en Echo perfect zien tijdens hun zoektocht naar een ‘normaal leven’, iets wat ze alle twee dolgraag willen maar buiten hun bereik lijkt te zijn.  

Toch blijft die redding van het boek uit door het gebrek aan verdieping in de liefdesrelatie tussen Noah en Echo. De vurige liefde die overgebracht zou moeten worden, blijft uit. Van de eerste ‘ik hou van je’ tot de meest intieme momenten, alles voelt te snel en niet oprecht. Daarbij is een teveel aan iets nooit goed, en dat geldt ook voor het teveel aan liefkozende woordjes als ‘mijn nimf’, ‘schatje’, ‘liefje’ en ‘godin’. Kots. Ja, de plot van het verhaal en de prachtige boodschap doen het boek veel goeds, maar het gebrek aan verdieping doet Over de grens de das om.